13'üncü Cumhurbaşkanı'nın seçileceği ikinci tur seçimi sonuçlandı. AKP Genel Başkanı ve Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan 53 milyon 841 bin 229 oydan 27 milyon 725 bin 131'ini alarak yüzde 52,16'lık oy oranı ile yeniden Cumhurbaşkanı seçildi.

TC Devleti'nin Cumhurbaşkanlığı makamında oturan Erdoğan seçim sürecinde yaptığı konuşmalarda kullandığı ayrıştırıcı dili seçim sonunda İstanbul ve Ankara’da yaptığı konuşmalarda da devam ettirdi. Seçimi 25 milyon 432 bin 951 oyla yüzde 47,84'le kaybeden Kemal Kılıçdaroğlu’nu da hedef almaktan ve onunla alay etmekten kendini de alamayarak yeni döneminde işaretlerini verdi.

Erdoğan’a göre;

“Kazanan biz değiliz Türkiye'dir, kazanan demokrasimizdir. Kazandığımızda ülkemizde kimse kaybetmeyecek demiştik. Biz kazandığımızda tek kaybeden kirli senaryoların sahipleriyle, onların aparatları terör örgütleri ve tefeciler olacak demiştik. Aynı sözü bir kez daha veriyoruz. Bugün kimse kaybetmemiştir. Kazanmıştır.”

Kendi değerlendirmesidir, yandaşları, taraftarları da böyle düşünebilir. Demokraside seçimlerin bir kazananı bir de kaybedeni olması kabul edilir bir ilke ise seçim hakkında değerlendirme yapmak ve fikrini söylemek de öyle bir haktır.

Bu seçimler sonucunda Türkiye’nin kazanan değil kaybeden olduğunu düşünen bir kitle de vardır. Hatta bu Türkiye’nin ilk kaybedişi de değildir. Türkiye’nin bu günlere gelmesinin temelleri 16 Nisan 2017 tarihinde “Türkiye Cumhuriyeti Anayasası'nda Değişiklik Yapılmasına Dair Kanun Teklifi” nin oylandığı referandumun yüzde 48.6'ya "hayır" oyuna karşılık yüzde 51.4 "evet", oyuyla kabul edilmesiyle atılmıştı.

Hatırlayınız o gün;

Referandumun yapılma nedeni yasal olmayan bir dayatmayı, yasal olmayan bir yetki kullanımını, bir gaspı yasal hale getirmek içindi. Anayasaya aykırı olan tek adam uygulamasını anayasaya uygun hale getirmek için sözde Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi adı altında yasa değişikliği teklifi ile parlamenter sisteme son verilmesiydi…

Yaşadığımız bugün ise o günden farklı değildir. O gün, yasal olmayan bir yetki kullanımı kabul edilirken bugün o yetkiyi seçime girmesi yasal olmayan bir adaya devam etmesi için onay verilmiştir. Ben bu ülkenin efendisiyim, istediğimi yaparım anlayışının devamı kabul görmüştür.

Ve bu anlayışla Türkiye;

Anayasa'nın 2'nci maddesinde belirtilen “Türkiye Cumhuriyeti, toplumun huzuru, millî dayanışma ve adalet anlayışı içinde, insan haklarına saygılı, Atatürk milliyetçiliğine bağlı, başlangıçta belirtilen temel ilkelere dayanan, demokratik, lâik ve sosyal bir hukuk devletidir” ilkesine geri dönecek bir iktidarı ret ederek kaybetmiştir.

Bozuk ekonomik durumu, yüksek enflasyonu, sürekli değer kaybeden TL'yi Katar’dan Merkez Bankası'na gönderilecek dolarlarla tutmaya çalışarak ekonomik bir müstemleke olarak kaybetmiştir Türkiye.

Tarafsızlığını yitirmiş yargısı, emir komuta zinciri sarsılmış silahlı kuvvetleri, yok edilmiş parlamenter sisteme sahip bir ülkeye dönüşerek kaybetmiştir Türkiye.

Yoksulluk, Yolsuzluk, Yasaklarla, Yalanla örtülen gerçeklerle, devlet kaynaklarının Yandaşlara peşkeş çekildiği bir ülkeye dönüşmesi ile kaybetmiştir Türkiye!

Kalp işaretiyle yapılan barış ve kardeşlik çağrılarına silah sistemlerin,n namlularıyla cevap verenlerin iktidarı ile kaybetmiştir Türkiye.

Ve de Şair Süleyman Apaydın'ın "Yıkım Heykellerimi" adlı şiirin dizelerinde sanki bugün geldiğimiz süreci işaret ediyor…

Özgürlük hala / En yüce değer / Değilse eğer/ Yoksa çağdaş medeniyetin bir anlamı / Ortaçağa taşımak istiyorsanız zamanı/ Baş tacı edebiliyorsanız / Sanatın içine tüküren adamı.

Yetmediyse acısı şiddetin savaşın / Anlamı kalmadıysa / Yurtta sulh dünyada barışın / Eğer varsa ödülü silahlanmayla yarışın.

Özlediyseniz fesi peçeyi / Aydınlığa yeğliyorsanız kara geceyi / Hala medet umuyorsanız / Şıhtan şeyhten, dervişten/ Şifa buluyorsanız / Muskadan üfürükçüden.

Eşit olmasın diyorsanız kadınla erkek / Kara çarşafa girsin diyorsanız / Yobazın gazabından ürkerek / Diyorsanız ki okumasın / Kadınımız kızımız / Budur bizim alın yazımız.

Fazla geldiyse size / Hürriyet cumhuriyet / Özlemini çekiyorsanız / Saltanatın sultanın / Hala önemini anlayamadıysanız Millet olmanın / Kul olun / Ümmet kalın…

Bu anlayışla verdikleri oylarla değişime, dönüşüme hayır diyenleredir bu sözlerimiz…Ya diğerlerine, yani bizlere yok mudur iki çift sözümüz. Var, tabii ki.

Yakup Kadri Karaosmanoğlu’nun “Yaban” adlı eserinden. Birinci Dünya Savaşı'nda bir kolunu kaybeden İhtiyat Zabiti Gazi Ahmet Celal’in yerleştiği köyde yaşadıkları sonrasında yaptığı şu özeleştiriden ders çıkarması gerekenlere;

“…Şimdi ne görüyorum? Anadolu...

Burada, ben vatan delisi, millet divanesi; burada ben harp malulü Ahmet Celal yapayalnızım. Bunun nedeni, Türk aydını, gene sensin! Bu viran ülke ve yoksul insan kitlesi için ne yaptın? Yıllarca, yüzyıllarca onun kanını emdikten ve onu bir posa halinde katı toprak üstüne attıktan sonra, şimdi de gelip ondan tiksinmek hakkını kendinde buluyorsun.

Anadolu halkının bir ruhu vardı, nüfuz edemedin. Bir kafası vardı; aydınlatamadın. Bir vücudu vardı; besleyemedin. Üstünde yaşadığı bir toprak vardı! İşletemedin. Onu, hayvani duyguların, cehaletin, yoksulluğun ve kıtlığın elinde bıraktın. O, katı toprakla kuru göğün arasında bir yabani ot gibi biti. Şimdi, elinde orak, buraya hasada gelmişsin. Ne ektin ki, ne biçeceksin? Bu ısırganları, bu kuru dikenleri mi? Tabii ayaklarına batacak. İşte, her yanın yarılmış bir halde kanıyor ve sen, acıdan yüzünü buruşturuyorsun. Öfkeden yumruklarını sıkıyorsun. Sana ıstırap veren bu şey, senin kendi eserindir, senin kendi eserindir.” 

(Yaban/İletişim yayınları/22nci baskı 1987/ sayfa 136)

Eğri oturalım ama doğru konuşalım, “Çuvaldız ve İğne” kim üzerine alınırsa onu batırsın ama kaybeden değişmeyecek: Türkiye.
Çözüm mü? Ahmet Celal'in sözlerinde...