Gökdelenlerde, sitelerde oturuyor; dijital klimalı hatta otomatik pilotlu arabalarla seyahat ediyoruz. Buna rağmen çoğunlukla mutsuzuz. Peki nasıl mutlu olabiliriz?

Mutlu olmanın yollarının başında şükretmek gerekiyor. Sağlığımız için ya da hayatta olan yakınlarımız ve dostlarımız için şükredebiliriz. Coğrafya kaderdir örneğin. Türkiye yerine Afganistan'da doğmuş olmamak için de hamd edebiliriz.

Ne var ki dünyanın en mutlu insanların yaşadığı Kuzey Avrupa ülkelerinde bile insanlar mutsuz olabilirler. Can sıkıntısından mutsuz olan Avrupalılar vardır. Her şey o kadar rutine binmiş (alışkanlık haline gelmiş) ve monotonlaşmıştır (tekdüze) ki ceplerinde paraları olduğu, sağlıkları ve sosyal durumları iyi olduğu halde mutsuz olurlar.


Yine mutlu olmak için hayatta beklenti ölçütlerini düşürmek gerekir. İnsanlar eskiden sobalı evlerde otururken kaloriferli eve çıkınca mutlu olurlardı. Şimdi bakıyorum herkeste bir gösteriş merakı. Evler havuzlu olacak, site olacak, binanın sosyal donatıları olacak ve benzeri istekler... O sitelerde de mutluluk yok. İşte bizim sitede aidat 2 bin TL evler 6 milyon TL oldu. Fakat sitenin whatsapp grubuna girseniz ne sıkıntısı bitiyor ne derdi! Doğrusu basit bir apartmanda oturmayı tercih ederdim. Bizimkiler dizisindeki Şale apartmanı gibi bir apartman ne eğlenceli olurdu!


Herkese göre mutluluğun tanımı farklıdır. İnsanlar kendilerine sıkıntı veren anılarını daha çok ve daha çabuk hatırlarken mutlu anlarını ise kolay unuturlar. Mutlu anılarımızı hatırlamak için beynimizi zorlayalım. Ve mutluluğun yollarını arayalım. Ben psikolog değilim ama bunalım anlarında gülme taktiği ve gözlerinizi kapatıp 21 saniye güzel şeyler düşünme taktiği işe yarıyormuş. Ne demiş atalarımız: Güzel düşün güzel olsun!

Psikolog deyince mutluluk üzerine bir hikaye vardır. O aklıma geldi. Çok kısa bir hikaye. Bu hikayeyi bir arkadaşıma göndermiştim. "Yani bana ne?" gibisinden bir cevap yazmıştı. Halbuki daha farklı bir tepki bekliyordum. Bir de sizinle paylaşmış olalım. Bakalım siz ne düşüneceksiniz? 

Hikaye şöyle:

Adamın biri psikoloğa gitmiş. Uzun süre, etraflıca derdini anlatmış. Çok mutsuzmuş, seviyormuş ama sevdiği kızın kendisine olan ciddi tavrı ve soğuk davranışlarına anlam veremiyor, çok üzülüyormuş. Herkesin gözü önündeymiş fakat sürekli kendisini yalnız hissediyormuş, akşamları ağladığı da oluyormuş bazen. Kimse duymasın diye yastığa kapanıyor, gözyaşlarını yastığın kılıfına akıtıyormuş. Maddi olarak hiçbir sıkıntısı yokmuş, sağlık olarak da iyiymiş ama gönlündeki aşkın ağırlığını taşımakta zorlanıyormuş. Neredeyse iki yıla yakın bir süredir bu durumdaymış.

Seans biterken psikolog; adama bir tavsiyede bulunmuş: Psikoloğun kendisinin de yaptığı gibi her perşembe komşu ilçedeki sirke gitmesini ve milleti gülmekten kırıp geçiren palyaçoyu izlemesini tavsiye etmiş. Böylece bütün dertlerini unutacağını ve kendisini iyi hissedeceğini söylemiş. Adam psikoloğun tavsiyesine şu yanıtı vermiş: "O sirkteki palyaço benim!"

Çoğumuz o palyaço gibiyiz. Dışarıya karşı gülümseyen, sosyal medya hesaplarında hep "havalı" görseller koyan ama aslında koca evrende yalnız olduğumuzu bilen insanlarız. Üstelik mutluluğa da kapılarımız kapalı. Ben nice güzel kadın tanıyorum armudun sapı üzümün çöpü diyerek ya da daha iyisini bulacağım derken yaşlanmış kalmış. Nice erkek de Rus kızı ölçülerinde kadın ararken yaşlanmıştır. 


Toplumumuzda giderek düşen evlilik oranı da mutsuzluk kaynağıdır. Yapılan araştırmalar, evli kişilerin bekarlara göre daha mutlu olduğunu ortaya koyuyor. Yine yapılan araştırmalar, kitap okuyanların okumayanlara göre bir enstrüman çalanın çalmayana göre daha mutlu olduğunu verilerle ortaya koymuştur. Hiç olmazsa bir hobi edinmek bile insanı mutlu kılar!