Türkiye yine ilginç günler yaşıyor. Zaten her türlü absürtlüklerin ve saçmalıkların yaşandığı ülke gündeminde şimdi de mafya – siyaset – emniyet üçgenine; düzenlenen “Seferberlik Yönetmeliği” ile askeri kanat da ekleniyor. “Etki Ajanlığı” adı altında ülkemize neden yabancıların sokulduğunu sorgulamak suç haline getirilirken “Sokak Hayvanları Yasası” ile milyonlarca kedi ve köpek öldürülmek isteniyor.

“Sinan Ateş”in öldürülmesi ve iktidar ortağı olarak MHP’nin tavrı meselesi, “Ayhan Bora Kaplan” adlı torbacılıktan baronluğa uzanan şahıs ve arkasındaki güçler meselesi, yanı sıra kendi hhalkı tarafından dahi sevilmeyen “İran Cumhurbaşkanı Reisi’nin Ölümü” meselesi ekranları süslüyor.  Tabii bu yoğun gündem ve sürmekte olan ekonomik darboğaz vatandaşın canını iyice sıkıyor. Devlet, çıkarılan “Seferberlik Yönetmeliği” ile kendi halkını kendine tehdit olarak görüyor Anayasa Profesörü Meltem Dikmen’e göre. Ve Dikmen, iktidarın kendi taraftarlarına büyük ve kapsamlı bir eylem halinde tıpkı 15 Temmuz’daki gibi silahlı çatışma ve ne yaparsa yapsın cezalandırılmama olanağının bu seferberlik düzenlemesiyle yeniden tanındığını oysaki seferberliğin sadece savaş halinde ilan edilebileceğini belirtiyor Veryansın TV’de.

Maliye Bakanı, kamuda tasarruf önlemleri paketini açıklıyor. Kamuya üç yıl boyunca eleman alımının gerçekleşmeyeceğini ancak emekli olan, ölen veya kendi isteğiyle ayrılanların yerine alım olacağını belirtiyor. Ancak Sayın Bakan, kamu maliyesi içinde önemli bir yer tutan personel maaşları arasındaki adaletsizliği çözme noktasında herhangi bir paket sunmuyor. Kamuda sendikal veya siyasal güçlerine güvenerek hiçbir iş yapmadan, hatta işe gitmeden mevcutta işini layığıyla yapandan dahi daha fazla maaş ve diğer özlük hakları alanlara karşı ne gibi bir yaptırım uygulayacaklarını açıklamıyor. Kamudaki en büyük israf bana göre emeğin yönetiminde yani işçinin ve memurun aktif çalışma – çalışmama süreçlerinde yaşanıyor. Ücret dengesizliği ise farklı kurumlarda hatta aynı kurumlarda aynı işi yapan insanlar arasında ister istemez düşmanlıklara neden oluyor.

Milli Eğitim Bakanı ve YÖK Başkanı’nın kamuda tasarruf önlemleri çerçevesinde; istihdam oranlarının azalmasından ötürü, eğitimini sürdüren veya mezun aşamasında olan öğrencilerimize iş bulmaları açısından veya gelecek kaygısı bakımından nasıl bir yönlendirme yaptıklarına dair hiçbir açıklamaya rast gelmedim. Bu iki bakımdan önem taşıyor. Birincisi görevleri bakımından her iki kurumun da kendine emanet olan milyonlarca gence olan sorumluluğundan kaynaklanıyor. Bu iki kurum, ailelerinden kendilerine emanet edilen ve bin bir zorlukla eğitim alan evlatlarımıza karşı acaba en ufak bir sorumluluk taşıyorlar mı? İkinci bakımdan MEB ve YÖK kamu otoritesi içindeki konumlarını korumak ve saygınlıklarını sürdürmek çabasındalar mı? Yoksa Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi geldiğinden beri böyle bir amacı hiç mi benimsemediler? Bu iki kuruma Çalışma Bakanlığı da eklenebilir. Yeni mezunlara ya da üç yıl içinde mezun olacaklara yönelik kamuda alım olmayacaksa özel sektörde ne gibi iş imkanları yaratmayı hedeflediniz; açıklayınız!

Tabii ki 6 milyon işsiz, 8 milyon sığınmacı ile 13 milyon emekli ve 19 milyon öğrencinin yükü ve sorumluluğu da hükümette. Çok merak ediyorum: Kabinede Cumhurbaşkanı’nın kararlarına karşı bakanlar veya Meclis’te grup kararlarına karşı AKP milletvekilleri itiraz edebiliyorlar mı? İtiraz etmeseler de kendi görüşlerini paylaşabiliyorlar mı? Acaba 2+2=5 dense ve bu konuda dahi bir yönetmelik ya da yasa çıkarılsa kabul edip altına imza atacaklar mı? Acaba AKP’lilerin kendine has bir iradeleri var mı yoksa iradelerini tek bir şahıs istediği gibi kontrol altında yönetebiliyor mu? Acaba son seçimi kaybetmelerinde şahıs iradesinin gerçeklerle uyuşmamasının artık kendi kitlelerince bile kabul edildiğini görmüyorlar mı?

Bugünler ve gelecek hakkında iradenin tek bir şahsın elinde tutulması, etkilenen sadece AKP’liler olsa önemli değil. Ancak bizim de bugünümüz ve geleceğimiz ama olumlu ama olumsuz aynı şekilde etkileniyor. İnsan bireysel olarak ve toplum da halk olarak özgürlüğünü günden güne daha çok talep etmek, aramak, ulaşmak zorunda kalıyor. Bu özgürlüğe kavuşamayalım diye de yasal ama adil olmayan yönetmelik ve düzenlemelere her gün yenileri eklenerek önümüze konuluyor. Mücadele azminden vazgeçmemiz istense de tarih, bunun hiçbir zaman hiçbir ülkede ve hiçbir yönetim rejiminde çok kısa dönemler hariç gerçekleşmediğini, otoritenin istediği sonucu alamadığını ortaya koyuyor. Baskı rejimlerinin Afrika’da bile yıkıldığını tarih bize gösteriyor.

İktidar otoritesini kamuda doğru alanlara yöneltmediğinde kamudan, yani kendi memuru ve işçisinden dahi medet umamıyor. Kamudaki çalışanlarının da ailesi; yani çocuğu, iş arayan genci, yaşlı ve bakıma muhtaç anne ve babası var. Onların da iyi yaşama dair beklentileri var. Kamu çalışanlarının da kendi ve ülke geleceği hakkında endişeleri var. İktidar, kamuda otoriteyi sağlamak adına bu konuyu boşlamamalı.