Türkiye’nin gündeminde ne var? Vallahi her gün kan, gözyaşı, cinayet ve hamaset. Oysa biz bunları görmekten çok sıkıldık. Sıkılınca da en basit eğlencelerin peşine düştük.

Tuttuk televizyonları açtık, dizi veya film izledik. Ne var bu filmlerde? Yine şiddet, cinayet, hesaplaşma, mafyalar, ihanet.

Televizyonu kapatıp sosyal medyayı açtık diyelim. Bir iki kaydırma yaptık karşımıza kedi videoları çıktı. Derken kediyi köpeği öldürenler, sanal oyunlar üzerinden menfaat elde etmeye çalışanlar, ahlakdışı görüntüler düşer önümüze.

Diyelim ki dine sığınalım dedik; o da ne üfürükçüler, büyücüler, yobazlar, irticacılarla karşılaştık.

Bilime koştuk. Akademide her türlü torpilin âlâsını gördük yetmedi; cahilin ferasetine güvenen rektörlerle karşılaştık.

“Aaa, yeter artık be!” dedik. Telefon çaldı. Ya ev sahibimiz ya kiracımız ya da apartman yöneticimiz aradı. Başladık ağız dalaşına.

O bitti derken çocuk okuldan geldi. Kardeşimiz veya evladımızdı. Çocuğun ağzı burnu yara içinde. Belli kavgaya karışmış. Kantinci belki de dışardan yiyecek getirdi diye tehdit etmiştir. Yahut bir veli kendi çocuğunun silgisini aldı diye saldırmıştır. Çocuklar ağız dalaşına girmiş, iş büyüyüp kavgaya dönüşmüş de olabilir.

Kalkıp okula gidelim, işin aslını öğrenelim deriz. Pompacı benzine su katmıştır, araba çalışmaz. Tamirci; “Motor inmeden bu araba yürümez” diye kestirip atar. Otobüs durağına gidersin beklediğin hattın aracı asla saatinde gelmez. Dolmuşa bineceksindir basamakta dahi yer yoktur. Taksi bulunmaz, bulunsa bile kısa mesafede seni almaz.

Hava kirli olmasına rağmen tabana kuvvet yürürsün. Yolda üzerine ya su ya çamur sıçrar. Hiçbir şey olmasa da bir şeyler muhakkak olur. Biri omuz atar, üstelik dayılanır. Biri bıçak çeker, öbürü taciz eder.

Marketler, çürük malları indirimde diye sarı, turuncu etiketlerle satar. Nakit verirsin, üstünü “bozuk para yok” der, vermezler. Lokantalar, tek tırnaklı hayvanın etini satar. Arena’lık mutfaklarda yemek pişirirler.

Bankalar, kredi ve kredi kartı verir; misliyle geri alır. İcra daireleri her yerden kalabalıktır.

Su faturası, elektrik zaten kabarıktır. Hele internet ve telefon ücretleri; dünyanın en pahalısıdır.

Kitap okuyayım dersin, kitapçıya gidersin en ucuz kitap 250 liradan satılmaktadır. Yine de alır, okumaya kalkarsın. Bu kez de her sayfada yazım yanlışına, anlatım bozukluğuna rastlarsın. Şikayet edeyim dersin; muhatap bulamazsın. Cimer’e yazarsın cevap alamazsın.

Radyo dinlersin, cızırtılıdır. Video açarsın reklamlıdır. İnternet sitesine tıklarsın ya banner ile doludur ya da o site zaten dolandırıcıdır.

         Sipariş verirsin, sipariş gelmez. Kargocu "evde yoktunuz" der; satan mağaza sorumluluk almaz.

Çocuğun delidir, yatıracak hastane yoktur. Uyuşturucu bağımlısıdır, tedavi olamaz. Anneler babalar perişandır, kimsenin umurunda olmaz.

Suçluyu, polis yakalar; sabıka kaydı alınır ama sonra serbest bırakılır. Adalet ararsın, bulunmaz.

Sokaklar göçmen doludur, kayıtlı kayıtsız giren çıkan belli değildir. Onlar sıra beklemez, vergi vermez, ücretsiz tedavi olurlar; sen sigortanı bir gün geç yatırsan hastane sana tedavi vermez.

Vitrindeki mankene, o da bir şey mi canım damacanaya bile istismarda bulunulur. Genelevler azalmıştır ama her mahallede bir ev neredeyse öyle olmuştur. Giren çıkan belli değildir.

Yolsuzluk yapan, makamca daha yüksek bir yere konur. İşini savsaklayan ikramiye alırken işini doğru düzgün yapmaya çalışan ayıplanır. İşgüvenliği alınmaz. Ölümlere "bu işin fıtratında var" denilir, ses çıkarılmaz.

Örnekler çoğaltılabilir… Siz iyisi mi mutluluğa kapı açın!